Vlaslelie vs. Sweet vlag

Vlaslelies (Dianella spp.) En soetvlae (Acorus spp.) Lyk oppervlakkig op mekaar, aangesien albei `n ietwat grasagtige aspek het met klontgroei. Hulle verskil egter van mekaar in die meeste ander aspekte en is nie nou verwant nie. Vlas lelies word gegroepeer met lelies, met 15 vlas leliespesies inheems aan Australië en Tasmanië. Tasmaniese vlaslelie (Dianella tasmanica) word algemeen in Noord-Amerika gegroei. Soet vlae is in die arum- of Araceae-familie, met twee tot ses spesies wat in Europa, Noord-Amerika en Asië voorkom, asook `n paar tuinkultivars. Die soetvlae in die Verenigde State is meestal soetvlagkalamus (Acorus calamus). Tasmaniese vlaslelie is geskik vir droë habitats en soetvlagkalamus vir klam na waterhabitats.

Blare en groeipatrone

Tasmaniese vlaslelie se 1- tot 2 voet lange blare is groen tot blougroen en sowat 1 cm breed. Die plant groei gewoonlik ongeveer 2 voet hoog, maar kan 3 voet hoog bereik met `n wydte van ongeveer 2 voet. Soetvlagkalamus `helder, groen blare is ongeveer 3/4 duim wyd en het `n soetgeur. Die plant groei 3 voet hoog en wyd. Albei plantspesies het `n soortgelyke, straplike blaargroeipatroon. Albei het ook verskillende vorms. Gevlekte Tasmaniese vlaslelie (Dianella tasmanica "Variegata") het geel strepe aan die buitekant van elke groen blaar. Breër, roomkleurige, longitudinale strepe karakteriseer gesweekte soetvlagkalamus (Acorus calamus "Variegatus").

blomme

Tasmaniese vlaslelie het `n oop, vertakte blomstingel wat bo die blare styg en klein, ses blomblare, onopvallende bloublomme bevat wat gedurende die jaar voorkom. Deur die uitgegroeide blomstingels te verwyder, gee die plant af en toe `n vrolike voorkoms. Soetvlagkalamus dra sy klein, groenagtige blomme op `n gespesialiseerde staafvormige struktuur wat `n spadix genoem word, wat 2 tot 4 duim lank kan wees. Die plant blomme van Mei tot Julie.

Waterbehoeftes

Goed gedreineerde grond is die beste vir Tasmaniese vlaslelie, wat sommige droogtydperke kan weerstaan. Wanneer dit in `n houer gegroei word, benodig die plant gereelde water. Of dit nou in `n houer of tuin gegroei het, laat egter die plant se boonste 1 tot 2 duim grond toe om uit te droog voordat die grond weer natgemaak word. Soetvlagkalamus, aan die ander kant, vereis voortdurend klam grond en kan goed doen in soveel as 9 duim staande water. Groei dit in `n moerasagtige of boggy plek, vlak tuindam of ander watertuin.

Groeitoestande

Tasmaniese vlas lelie is die beste geskik vir `n gebied met warm winters. Dit is gehard in die Amerikaanse Departement van Landbou. Plant hardheidsones 8 of 9 tot 11. Gevarieerde Tasmaniese vlaslelies is gehard in USDA sones 8 tot 10. Die blare van albei plante kan doodgaan. terug tydens koue winters. Soetvlagkalamus is gehard in USDA-sones 4 tot en met 11, en gevlekte soetvlagkalamus is meerjarig in USDA-sones 4 tot 8. In gebiede met koel somers, is beide Tasmaniese vlaslelie en soetvlagkalamus goed in volle son. In die warm-somer gebiede, het beide spesies, en veral die gevarieerde kultivars, voordeel uit gedeeltelike skaduwee. Tasmaniese vlaslelie groei stadig terwyl soetvlagkalamus vinnig kan groei. In gunstige omstandighede kan soetvlagkalamus versprei, naturalisering in nie-tuingebiede waar toestande toelaat. As jy nie wil hê dat soetvlagkalamus versprei moet word nie, hou dan die risome in `n houer wat jy in die grond sink.

Deel op sosiale netwerke: