Feite oor lae-inkomste behuising

Volgens die National Low Income Housing Coalition (NLIHC) kan `n voltydse minimumloonwerker nie `n een slaapkamer woonstel by die billike markhuur (FMR) in enige land in die land bekostig nie. In Kalifornië het die gebrek aan bekostigbaarheid epidemiese verhoudings bereik. Lae-inkomste behuising - in twee primêre, staatsbefondsde vorms - poog om die gaping tussen vraag en aanbod van bekostigbare wonings te sluit, wat volgens die NLIHC op meer as 3 miljoen eenhede is.

Betekenis

Met behulp van `n standaard maatstaf van behuising bekostigbaarheid - bestee nie meer as 30 persent van jou inkomste op huur en nutsdienste nie - NLIHC beweer dat `n huishouding jaarliks ​​meer as $ 53,000 moet verdien om `n twee slaapkamer woonstel by FMR in Kalifornië te kan bekostig vanaf 2010 In San Francisco spring die getal tot $ 70.400 per jaar, die ekwivalent van 4.2 voltydse minimum loon werk. Nasionaal verdien 9,2 miljoen huishoudings minder as 30 persent van hul gebied se mediane inkomste, maar daar bestaan ​​slegs 6.1 miljoen huurgeld wat hulle kan bekostig.

tipes

As jy `n lae-inkomste-behuising benodig, sal jy waarskynlik een van twee staatsubsidiëringstoestande gaan volg: die Departement van Behuising en Stedelike Ontwikkeling (HUD) openbare behuising of Housing Choice Voucher (HCV) programme. Openbare behuising is deur die owerheid gefinansier, woonstelgeboue, eenhonderdhuise of ander tipes wonings wat teen lae-inkomste huishoudings verhuur word, kan bekostig. Die HCV-program, ook bekend as Artikel 8, voorsien lae-inkomste huurders met huur subsidies wat hulle in die private mark kan gebruik.

Inkomsteberekening

Plaaslike behuisingsowerhede administreer beide HUD se openbare behuising en HCV-program. Elke program berus hoofsaaklik op inkomste, wat nie `n sekere persentasie van die mediaan inkomste kan oorskry in die area wat jy wil woon nie. Om te kwalifiseer vir `n openbare behuisingseenheid, moet u inkomste gewoonlik of minder as 80 persent van u area se mediaan wees. Vir die HCV-program kan u inkomste gewoonlik nie meer as 50 persent van u gekose area se mediaan oorskry nie. Vir beide programme verskil HUD notas, plaaslike vereistes. Byvoorbeeld, individue met `n relatief hoër inkomste kan kwalifiseer vir lae-inkomste behuising in San Francisco, terwyl hulle dalk nie in `n stad met laer behuisingskoste nie.

HCV Program

HUD ontwerp die HCV-program sodat lae-inkomste huishoudings nie meer as 30 persent van hul inkomste op huur spandeer nie. Elke behuisingsowerheid stel `n maksimum toelaatbare huur en bied `n subsidie ​​vir die verskil tussen die bruto huur en 30 persent van die aansoeker se inkomste. Die geld word direk aan `n private verhuurder betaal onder `n HUD-goedgekeurde, tradisionele huurooreenkoms. Die federale wet vereis dat behuisingsowerhede driekwart van hul HCV`s aan huishoudings moet versprei by of onder 30 persent van hul gebied se mediane inkomste.

Openbare Behuising

HUD beraam dat 1,2 miljoen huishoudings in openbare wooneenhede in Amerika woon. Soos met die HCV-program, moet u `n huurkontrak teken. In die geval van openbare behuising word die huurkontrak tussen die huurder en die behuisingsowerheid, eerder as `n privaat verhuurder, uitgevoer. Die behuisingsowerheid mag `n sekuriteitsdeposito afhaal. Solank u aan die bepalings van u huurkontrak voldoen, kan u in openbare behuising bly, maar HUD kan u versoek om te verlaat indien u inkomste styg tot `n vlak wat geskik is om behuising op die private mark te verseker.

Deel op sosiale netwerke: